Late post.

Με μεγάλη καθυστέρηση λόγω υποχρεώσεων καταφέρνω να αναρτήσω ένα post-απάντηση στη φίλτατη Άνσια.So...

1) Ποιο τραγούδι ακούς αυτή την εποχή στο repeat;
Το Βροχή από Μπάμπη Στόκα.Λατρεύω τη βροχή και το τραγούδι επίσης.


2) Ποια ήταν η τελευταία συναυλία που πήγες;
Του Μάριου Φραγκούλη.


3) Ποιο είναι το item-φετίχ στην ντουλάπα σου;
Ένα μαυρο σάλι.

4) Control freak ή εντελώς χύμα;
Εννοείται πως εντελώς χύμα.Και το ίδιο περιμένω κι από τους άλλους προς εμένα.Αν και η ζωή μου χαρακτηρίζεται ως ενός control freak.[Και βγάλε τώρα συμπέρασμα!]

5)Guilty pleasure singer? Απ' αυτούς που χεις στο Uncategorized γιατί ντρέπεσαι ότι θα εντοπίσουν οι φίλοι σου... :Ρ;
Στέφανος Δημοσθένους.Αν και μόνο ένα τραγούδι του έχω ακούσει και μου αρέσει.

6) Ονειρεμένη δουλειά;
Πολιτικός μηχανικός που σχεδιάζει στον υπολογιστή με προγράμματα που φτιάχνει μόνος του.


7) Συνήθως στήνεις ή σε στήνουν σε ραντεβού;
Δυστυχώς το πρώτο αλλά έχω αρχίσει και βελτιώνομαι.


8) Η μεγαλύτερη γευστική αμαρτία που υποκύπτεις κάθε φορά;
Τα γλυκά της γιαγιάς μου που δεν έχουν ξηρούς καρπούς.Όχι τίποτα άλλο αλλά δε μου αρέσουν.

Κι επειδή tag δεν ξέρω να κάνω δε γράφω ούτε ερωτήσεις.Αυτά...

Αίγιο, Αίγιο, Αίγιο...

Οι πρώτες διακοπές με μόνη παρέα τη μία κολλητή μου και μία φίλη μας έφτασε…Μετά από ένα κουραστικό διάστημα 5 βδομάδων αμέσως μετά το τέλος των εξετάσεων του σχολείου με θερινά μαθήματα-προετοιμασία για τη δύσκολη χρονιά που έπεται –ουφ μεγάλη πρόταση!- καταφέραμε να κανονίσουμε να πάμε κι εμείς για λίγη ξεκούραση. Και ποιο άλλο φυσικά θα ήταν το πρώτο μέρος που θα πρότεινα; Αίγιο! Η πόλη από την οποία κατάγομαι από μάνα και πατέρα. Πιο παλιά μπορώ να πω δεν ήμουν τόσο κολλημένη αλλά πλέον έχω τρελαθεί. Τόσο που παρ’ όλο που είμαι παιδί της μεγαλούπολης θα μπορούσα να μείνω σε μία μικρότερη πόλη με σχεδόν 30.000 κατοίκους.

Εν πάση περιπτώσει μπορώ να πω ότι είδα μία εντελώς διαφορετική όψη του Αίγιου, το οποίο μέχρι πρότινος απολάμβανα μόνο μέχρι μία πλατεία με τη γιαγιά μου. Δε λέω, καλή η βόλτα αλλά όχι πλέον για μένα. Και δεν είδαμε μόνο το Αίγιο αλλά και την Πάτρα την οποία είχα να επισκεφτώ από μικρό παιδάκι.

Τελικά όσο χαλαρό κι αν σ’ αφήνουν μέσα στην πόλη τίποτα δε συγκρίνεται με τις διακοπές με φίλους! Κάναμε τα μπανάκια μας, κάναμε τη βόλτα μας κι από τη γιαγιά που ήταν στο ένα σπιτάκι κι είδα και την αδυναμία μου! Το πόσο χάρηκα που είχα όλους όσους τρελαινόμουν για την πάρτη τους δίπλα μου δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις! Κι είχα καιρό να περάσω τόσο όμορφα! Περιστασιακά υπάρχουν τέτοιες όμορφες στιγμές αλλά αυτό μόνο, στιγμές. Μαζί τους πέρασα μέρες ολόκληρες αφήνοντας το μυαλό μου να ταξιδέψει όπου και το σώμα μου. Από παραλία σε παραλία κι από κέντρο διασκέδασης σε κέντρο διασκέδασης. Χωρίς να σκέφτομαι περιττά πράγματα που ήξερα πως θα μου χαλούσαν τη διάθεση.

Κι όχι τόσο επειδή είναι αυτά καθαυτά άσχημα αλλά επειδή η ανάμνησή τους προκαλεί έναν πόνο. Έναν πόνο που τις περισσότερες φορές είναι αβάσταχτος! Κι όμως εκείνες ήταν εκεί, δίπλα μου ακριβώς να μου χαμογελάνε και να μου θυμίζουν πόσο σημαντικό είναι το χαμόγελο το δικό τους κι εκείνες οι ίδιες μαζί μου!

Γύρισα στο σπίτι στην Αθήνα κυριολεκτικά ένα μετακινούμενο πτώμα. Έπεσα, κοιμήθηκα, ξεκουράστηκα κι έπειτα την επομένη σηκώθηκα κι άρχισα να αναπολώ στιγμές! Ήθελα τόσο πολύ να μην ξυπνούσα το επόμενο πρωί στο κρεβάτι μου αλλά στο Αίγιο ξέροντας πως οι φίλες μου βρίσκονταν στο διπλανό δωμάτιο.

Όμως κάθε καλό κάποια στιγμή τελειώνει. Έτσι κι αυτό έλαβε το τέλος του. Όχι όμως ένα άσχημο τέλος που δε θες να το θυμάσαι αλλά ένα τόσο αξιομνημόνευτο και αξιοθαύμαστο τέλος! Που ήταν δυστυχώς ή ευτυχώς η αρχή για κάτι σχετικά καινούριο και πολύ δύσκολο…Τις εξετάσεις του Μαΐου.

Οι μπαταρίες φορτίστηκαν τα σώματα πήραν δυνάμεις κι είμαστε πλέον έτοιμες όλες για την επανένταξή μας στο χώρο που δε θα είμαστε για πολύ ακόμα αν παλέψουμε φέτος (εγώ και η κολλητή μου γιατί η άλλη κοπέλα είναι ένα χρόνο μικρότερη)!

Ελπίζω σ’ αυτές τις όμορφες αναμνήσεις κι όσες ακόμα έπονται και μου προκαλούν χαμόγελα! Ευχαριστώ εκείνες που ήταν εκεί, δίπλα μου όταν τις χρειαζόμουν περισσότερο, ακόμα κι αν αυτές δεν το ήξεραν-θυμόντουσαν. Και «πολεμάμε» φέτος για να έχουμε ακόμα περισσότερο καιρό στη διάθεσή μας του χρόνου για παρόμοιες ή κι ακόμα καλύτερες διακοπούλες!

10 things...

Έχοντας με κάνει tag η φίλτατη mirto μπορώ κι εγώ με τη σειρά μου να απαρριθμήσω 10 αγαπημένα μου πράγματα...
1.Το βιβλίο "Ο νικητής είναι μόνος".Όσους έχω ρωτήσει του προσδίδουν αρνητικές κριτικές αλλά εγώ το λάτρεψα!

2.Τα μαθηματικά και τη φυσική!
3.Τον προγραμματισμό!
4.Τη μουσική!Τη θεωρώ ενα από τα ύψιστα αγαθά!Τόσο σημαντική!Και χαλαρωτική!:-)
5.Τη βροχή!!!
6.Τον Enrique Inglesias.
7.τον υπολογιστάκο μου.
8.Τις εξόδους!
9.Το φθινόπωρο.
10.Το Αίγιο!

Αφέλεια...

Ο κ.Μπαμπινιώτης ορίζει ως αφέλεια και την έλλειψη κριτικής ικανότητας, την ευπιστία. Θα μπορούσα ίσως να δώσω σε αυτόν τον ορισμό μία προέκταση. Είναι η τάση να τρώμε συνεχώς το κεφάλι μας. Κι αυτό γιατί μπορεί μεν να έχουμε πάρει μία κάποια απόφαση μία φορά και αυτή να έχει μία κάποια κατάληξη. Αν αυτή η κατάληξη, όμως, δεν είναι η επιθυμητή δεν προσπαθούμε συχνά να την αλλάξουμε. Κι αυτό όχι τόσο επειδή δεν επιθυμούμε το καλύτερο για εμάς. Όμως ενστικτωδώς πολλές φορές πιστεύουμε πως τα πράγματα θα καλυτερέψουν. Κάτι σαφώς –επιεικώς- βλακώδες.

Πολλές φορές επίσης τείνουμε να πιστεύουμε πολύ εύκολα όλα όσα οι άλλοι μας λένε. Κι αυτό όχι για συγκεκριμένα θέματα αλλά γενικά. Από την άλλη βέβαια υπάρχουν και φορές που ίσως φτάνουμε στο άλλο άκρο. Εκεί όπου βλέπουμε τα πάντα με καχυποψία. Δε δεχόμαστε ούτε το πιο καλοδιάθετο σχόλιο από όποιον κι αν αυτό προέρχεται. Ίσως, βέβαια, να μην το κάνουμε κι επίτηδες. Είναι φορές που το επιβάλλουν οι καιροί στους οποίους είμαστε αναγκασμένοι να επιβιώσουμε με αποτέλεσμα όλες αυτές τις συμπεριφορές που για κάποιους είναι αυτονόητες ενώ για κάποιους άλλους είναι αδιανόητες.

Όσο όμως κι αν θέλουμε να κοιτάζουμε κάποιες καταστάσεις -που εμείς αναγκάζουμε τον εαυτό μας- με καχυποψία δεν τα καταφέρνουμε. Θα μου πείτε είναι ανάλογα το χαρακτήρα του καθενός. Και θα συμφωνήσω. Όμως δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος πάνω σε αυτόν τον κόσμο που ακόμα και στο άπειρο βάθος του συναισθηματικού του κόσμου να μην έχει το παραμικρό συναίσθημα. Σε ό, τι κι αν αφορά αυτό. Τουλάχιστον από ό, τι έχω καταλάβει από τη μέχρι τώρα ζωή μου.

Αυτό που θέλω από την αρχή αυτού του άρθρου να πω είναι πως υπάρχουν καταστάσεις στις οποίες ελπίζουμε. Είτε για να ξεφύγουμε από άλλες, είτε ότι θα μας προσφέρουν κάτι καινούριο, είτε απλά επειδή θέλουμε η ζωή μας να έχει συνεχώς “suspense”. Κάθε αιτία μπορεί να φαίνεται χαζή σε κάποιους και αυτονόητη σε κάποιους άλλους.

Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν μπορούμε ποτέ να προβλέψουμε τι μας επιφυλάσσει η μοίρα. Τουλάχιστον όχι στην ηλικία τη δική μου. Είμαστε ακόμα πολύ μικροί για να μπορούμε να καθορίζουμε τις καταστάσεις. Ίσως και να τις βιάζουμε. Όταν όμως μεγαλώνουμε οι συνθήκες αλλάζουν, το ίδιο κι εμείς και ο τρόπος που σκεφτόμαστε και παίρνουμε την όποια απόφαση αφορά στη ζωή μας. Οι καταστάσεις μπορεί να αλλάζουν όμως εμείς θα έχουμε τη δυνατότητα να παραμείνουμε και να προσαρμοστούμε με τα ίδια δεδομένα εκεί που ήμασταν. Για καλύτερα ή χειρότερα.

Αφέλεια…την ένιωσα ιδιαίτερα αισθητά κατά τη διάρκεια του χρόνου που πέρασε. Και πέρασε δυστυχώς ανεκμετάλλευτος… Ή ίσως όχι και τόσο… ποιοτικά πήρα γνώσεις. Κάτι για το οποίο διψάω και χαίρομαι για αυτό. Γιατρεύτηκα, ίσως ελάχιστα αλλά καλύτερο αυτό από το καθόλου! Επίσης, αυτό που εγώ θεωρώ σημαντικότερο είναι πως ξεκαθάρισα τα άτομα που θέλω να στέκονται δίπλα μου. Έδωσα σημασία στους φίλους μου και τους έβαλα πάνω από τον καθένα και το καθετί αλλά έκανα και το ξεσκαρτάρισμά μου χάρη στη διορατικότητα των ατόμων που έχω δίπλα μου και χάρη στο παραμερισμό των οποιονδήποτε συμπαθειών προς το πρόσωπο συγκεκριμένων ατόμων που τελικά με οδήγησε στο να δω πόσο αφελής υπήρξα όλον αυτόν τον καιρό. Χαίρομαι. Όχι που έχασα μία φίλη. Αλλά που μπήκε στη ζωή μου και ήταν δίπλα μου όταν την χρειάστηκα.

Όμως η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη σπαταλάμε δίπλα σε άτομα ιδιοτελή και κουτοπόνηρα. Δε μετανιώνω για καμία από τις μέχρι τώρα επιλογές μου. Κι αυτό είναι κάτι το οποίο με χαροποιεί ιδιαίτερα! Λοιπόν, σκοπός μου από δω και πέρα θα είναι να μη φτάνω στα άκρα! Κανείς δεν πρέπει! Δε θεωρώ πως το να παραβλέπουμε τα προφανή είναι καλό. Αλλά από την άλλη ίσως κάποιες φορές είναι αυτό που πρέπει να γίνει. Φυσικά μέσα στα επιτρεπτά πλαίσια. Δε ζούμε σε καμία ουτοπία κι επομένως δε γίνεται να περιμένουμε τα συναισθήματα των άλλων να είναι αγαθά. Αυτό θα ήταν επίσης αφέλεια. Κι αν δε μας αρέσει αυτό δεν έχουμε παρά να τα υπομείνουμε ή να αντισταθούμε. Η επιλογή είναι στην ιδιοσυγκρασία του καθενός.

Ετών 16,5...

Μέσα σε διάστημα 2 μηνών η ζωή μου έχει πάρει μία τροπή που ποτέ δε θα φανταζόμουν πως υπήρχε περίπτωση να γίνουν έτσι τα πράγματα…Κι από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω;
Λέω να ξεκινήσω από το πιο δυσάρεστο με σκοπό να αφήσει αυτό το κείμενο μία γλυκιά υφή στο μυαλό των αναγνωστών. Μία φίλη έφυγε. Ξεχωριστός άνθρωπος με τον δικό του τρόπο. Έφυγε από τη ζωή μου μετά από επιλογή της. Μου στάθηκε σε στιγμές που δε θα μπορούσε κανείς άλλος να μου σταθεί καλύτερα. Με είδε να είμαι στην πιο χάλια κατάσταση που έχω υπάρξει και παρά ταύτα έμεινε δίπλα μου να μου συμπαρασταθεί! Και θα μου πείτε πού είναι το αρνητικό…Το αρνητικό είναι πως προτίμησε να θέσει σε κίνδυνο -και εν τέλει σε διάλυση- τη φιλία μας. Μία κοπέλα με την οποία γνωριζόμαστε από το δημοτικό μπήκε στην παρέα μας και κατά την φίλη μου στάθηκε εμπόδιο ανάμεσά μας και μας «χώρισε»…Και προτίμησε να το κρατήσει μέσα της για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, ικανό ώστε να μην της αφήνει περιθώρια για την όποια πιθανή «επανασύνδεση»…Γενικά δεν το έχω στο αίμα μου να ανοίγομαι εύκολα σε ανθρώπους. Να κάνω πολλές καινούριες γνωριμίες και παρέες ναι, αλλά όχι τόσο να ανοίγομαι…Κι εκείνη είχε καταφέρει να με κάνει να την εμπιστευτώ. Φυσικά και δεν μετανιώνω για ό, τι της είπα ούτε όσα έκανα με εκείνη ή για εκείνη. Έχει από τη φύση της την υπερβολή και παρά τις όσες συζητήσεις που έχουμε κάνει δεν έχω καταφέρει να την πείσω για τη σημασία που έχει στη ζωή μου. Φίλοι έρχονται και φεύγουν…Και καιρός είναι νομίζω να το αποδεχτώ!
Κάτι το ουδέτερο που συνέβη ήταν εκείνος. Ο ερχομός του και μετά από ελάχιστο διάστημα η φυγή του. Δεν ξέρω πώς ακριβώς πρέπει να το αποκαλέσω αυτό που έγινε. Αν ήταν άραγε αφέλεια ή αν προσέκρουσα με ιδιαίτερα μεγάλη ταχύτητα πάνω σε τοίχο από τσιμέντο στην προσπάθειά μου να βρω κάτι προκειμένου να καλύψω κάτι άλλο. Το αποτέλεσμα όπως και να ‘χε ήταν το ίδιο. Εκείνο που ένα κοριτσάκι νομίζει πως ένα αγόρι είναι το τέλειο και αποδεικνύεται πως ήταν όλα στο μυαλό του. Πως τελικά δεν ήταν τίποτα παραπάνω από το πώς ήθελα εγώ να βλέπω τον άλλον κι όχι πώς ήταν στην πραγματικότητα. Όποια κι αν ήταν η αιτία –ή τα αίτια- που με οδήγησαν στην έκβαση που επήλθε χαίρομαι. Διότι καλό το να έχεις κάποιον που ξέρεις πως θα σε στηρίξει, που ξέρεις πως θα είναι κοντά σου ανά πάσα στιγμή αλλά όχι όταν αυτό είναι μόνο αυτό που θες και δεν αντεπεξέρχεται στην πραγματικότητα!
Και το καλύτερο από όλα! Εκτίμησα τους φίλους μου! Απέκτησα νέους και κατανόησα σε βάθος τι πάει να πει να έχεις κολλητούς πραγματικούς! Να σε στηρίζουν σε κάθε σου απόφαση και να περνάς καλά ακόμα κι αν είσαι χάλια ψυχολογικά! Ένιωθα γεμάτη κάθε μέρα κι ακόμα έτσι νιώθω! Δε με νοιάζει να βρω και να ξεχωρίσω ποιος από όλους είναι το μαγικό συστατικό! Μάλλον όλοι τους! Το μόνο που με νοιάζει είναι πως κάθε φορά που συναντιόμαστε νιώθω να είμαι σε έναν επίγειο παράδεισο και πολύ χαίρομαι για αυτό! Και επιτέλους είδα τι σημαίνει φιλία! Είδα τι είναι να έχεις πραγματικούς φίλους! Και μετά από όλα αυτά αποφάσισα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως τους φίλους μου θα τους έχω πάνω από όλους και από όλα! Όποιος κι αν μπει στη ζωή μου εκείνοι θα είναι πάντα προτεραιότητά μου! Η φιλία είναι αξία ιερή! Κι όποιος την βρει στον κόσμο που ζούμε είναι, το λιγότερο, τυχερός! Και χαίρομαι που έχω αυτήν την τύχη!
Λοιπόν, ακόμη κι αν πλησιάζω τα 17 κι είμαι ακόμα πολύ μικρή για να έχω ήδη φτάσει στα πορίσματά μου μπορώ να πω πως κάποια πράγματα τα έχω καταφέρει και νιώθω ιδιαίτερα περήφανη για αυτά! Είδα πως για τους φίλους μου και για τα σημαντικά για εμένα άτομα μπορώ να δώσω τα πάντα σε σημείο που να τα εκτιμήσουν. Θα λυπηθώ αν γίνει το αντίθετο αλλά τι να κάνουμε. Η ζωή είναι άδικη. Και μπορεί αυτή η έκφραση να φαίνεται υπερβολικά τυπική από ένα άτομο 16,5 ετών αλλά έχω ζήσει αυτά τα 16,5 χρόνια και πάλι καλά κάτι έχω μάθει. Και πιο πολύ από όλες τις γνώσεις που πήρα χαίρομαι που ξέρω τι πάει να πει να έχεις φίλους, να περνάς καλά και να ξέρεις πως ό, τι κι αν γίνει αύριο εσύ το βράδυ που περνά θα είσαι τέλεια! Με τους φίλους σου! :)

Πανελλαδικές: όφελος ή ζημίωση;

Από τη στιγμή που ξεκίνησα τα μαθητικά μου χρόνια στο Λύκειο ήξερα πως άρχιζε ο σκληρός αγώνας για την προετοιμασία προκειμένου να περάσω στο επόμενο στάδιο της εκπαίδευσης. Μέχρι και πριν λίγο καιρό θεωρούσα καλό το σύστημα των πανελλαδικών. Και μάλιστα ήμουν υπέρ των πανελλαδικών και στην Β’ Λυκείου. Βέβαια, τι αποτελεσματικότητα μπορεί να έχει ένα σύστημα υιοθετημένο από μία χώρα η οποία έχει διαφορετικό εκπαιδευτικό σύστημα; Εννοώ πως εδώ πέρα μπαίνουμε στη διαδικασία όχι μόνο να δίνουμε πανελλαδικές αλλά και οι γονείς μας πληρώνουν περιουσίες ολόκληρες στα φροντιστήρια χάρη στη «δωρεάν παιδεία» που μας παρέχεται. Τι καλή κυβέρνηση που έχουμε.

Από τη μία ζητείται πλέον εξειδίκευση. Από την άλλη, βάζεις έναν εκπαιδευτικό να διδάξει στα παιδιά και τη νεολαία που αύριο θα διοικεί αυτή τη χώρα. Κι αυτός ο εκπαιδευτικός είτε θα γυρίσει και θα σου πει να πας να τα μάθεις στο φροντιστήριο, είτε δε θα κάνει μάθημα, είτε θα (ψευτο)κάνει μάθημα ενώ εσύ θα τον διορθώνεις όλη την ώρα. Εκείνοι οι οποίοι πραγματικά θα σε βοηθήσουν και θα σου μάθουν κάτι είναι πλέον ελάχιστοι.

Τις προάλλες, λοιπόν, έκανα το μάθημα της «Έκφρασης-Έκθεσης» στο φροντιστήριο και μιλούσαμε για τη «σωστή» δομή της έκθεσης. Και ποιος θα καθορίσει σε μένα ποια είναι η σωστή δομή; Όταν πρωτοξεκίνησα στο γυμνάσιο να γράφω εκθέσεις ιδεών έγραφα τις δικές μου ιδέες (το λέει και η ίδια η προσωνυμία της έκθεσης) και το μόνο που χρειαζόταν ήταν να βάζω τις σκέψεις μου σε μία σειρά.

Στην Α’ λυκείου για να γράψουμε μία τέτοια έκθεση έπρεπε οπωσδήποτε να μας δώσουν το χαρτάκι με τα επιχειρήματα που θα έπρεπε να γράψουμε για να είναι «σωστή» η έκθεσή μας. Κανείς δε μου είπε να τα γράψω ντε και καλά, όμως μου είπαν πως οι εξεταστές αν το δουν αυτό θα σου κόψουν μονάδες, αν δουν το άλλο θα σου κόψουν μονάδες. Κάτι που να το κάνω εγώ στη έκθεσή μου και να μην είναι «λάθος» δε υπάρχει!

Εχθές, λοιπόν, που είχα πάλι μάθημα έκθεσης κάναμε το ΣΩΣΤΟ ΠΛΑΝΟ μιας έκθεσης! Από πού κι ως πού θα μου καθορίσει εμένα κάποιος ποιες είναι οι ιδέες και τα επιχειρήματα εκείνα τα οποία «έχουν το περισσότερο ζουμί»; Γιατί σε κάθε ένα από τα ζητούμενα αντιστοιχούν μόνο τέσσερα επιχειρήματα τα οποία πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα σε όλα όσα ξέρουμε από το φυλλάδιο ή σκεφτόμαστε μόνοι μας.

Και ποιος καθορίζει πλέον το σωστό; Ποιος μπορεί να μου καθορίσει τη σωστή βαθμολόγηση; Ποιος μπορεί να μου καθορίσει τη δική μου άποψη; Γιατί πλέον δεν βαθμολογούνται οι δικές μας εκθέσεις αλλά η ικανότητά μας να αποστηθίζουμε τα επιχειρήματα, να διαλέγουμε τα κυριότερα και να τα αναπτύσσουμε σωστά.

Θεωρώ πως κάθε νεαρός και κάθε νεαρή πρέπει να γνωρίζουν τη γλώσσα τους. Και συγκεκριμένα όσον αφορά στην ελληνική πιστεύω πως οι περισσότεροι, τουλάχιστον, αν όχι όλοι, θέλουν να γνωρίζουν την ιστορία μιας τόσο σπουδαίας γλώσσας, η οποία, όχι μόνο έχει επιβιώσει ανά τους αιώνες, αλλά έχει αναπτυχθεί και με τέτοιο τρόπο που δεν ξεπέφτει σε επίπεδο (δε λέω σε κάθε κανόνα υπάρχουν οι εξαιρέσεις, έτσι κι εδώ). Είμαι περήφανη για τη γλώσσα μου και χαίρομαι που τη μαθαίνω. Δε χαίρομαι όμως για τον τρόπο με τον οποίο μου τη μαθαίνουν. Και οπωσδήποτε για τον τρόπο με τον οποίο με αναγκάζουν να τη χρησιμοποιώ.

Εν κατακλείδι, κατά τη γνώμη μου, οι πανελλαδικές είναι το καλύτερο σύστημα για να μπεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, όχι όμως στην Ελλάδα. Κι αυτό γιατί στη Γαλλία κάνουν όλη τη δουλειά στο σχολείο και δεν είναι μισή μέρα (12 ώρες) τα παιδιά από το σχολείο στο φροντιστήριο. Έχουμε χάσει πλέον το σκοπό για τον οποίο δίνουμε τις εξετάσεις αυτές. καλό, λοιπόν, θα ήταν να κάνουμε μία ανασκόπηση στο όλο θέμα και να το προσαρμόσουμε στις συνθήκες που επικρατούν εδώ κι όχι στη Γαλλία.

Ο νικητής είναι μόνος!;

«Ναι, νίκησε. Όμως ο νικητής δεν είναι μόνος. Οι εφιάλτες του τελείωσαν, ένας άγγελος με χοντρά φρύδια τον προσέχει και θα του δείξει το δρόμο που πρέπει να πάρει από δω και μπρος.»

Paulo Coelho, Ο νικητής είναι μόνος

Σε όλο του το βιβλίο ο Paulo Coelho διηγείται την ιστορία ενός πλούσιου επιχειρηματία ο οποίος παρ’ ότι έχει χρήματα και δόξα προσπαθεί να στείλει μηνύματα στην πρώην γυναίκα του ώστε εκείνη να επιστρέψει σε αυτόν. Παράλληλα υπάρχουν και οι ιστορίες άλλων ανθρώπων οι οποίοι προσπαθούν να κατακτήσουν τη δόξα καταρρίπτοντας κάθε ιδανικό, αφήνοντας τα όνειρά τους να χειραγωγηθούν.

Σήμερα, ζούμε σε μία κοινωνία στην οποία προβάλλονται συνεχώς πρότυπα τα οποία είναι αποκλειστικά και μόνο δημοφιλή. Ποιον άλλωστε θα ενδιέφερε η ιστορία ενός αγνώστου; Δεν έχει «ζουμί» η υπόθεση ακόμη κι αν περιέχει ξεμαλλιάσματα ή ξεκατινιάσματα. Αυτή η ίδια κοινωνία στην οποία θα κληθούμε αύριο μεθαύριο να ψηφίζουμε και να ενημερωνόμαστε ως ενεργοί πολίτες, την οποία θα πρέπει να διοικήσουμε, μας παρακινεί να χειραγωγούμε τα όνειρά μας προκειμένου να επιτυγχάνουμε το στόχο που οι άλλοι έχουν θέσει για μας.

Όλα ,όμως, έχουν κάποιο λόγο για τον οποίο συμβαίνουν. Έτσι, λοιπόν, κι αυτή η καθοδήγηση οδηγεί στην «τύφλωση» του πολίτη και κατ’ επέκταση στη δημιουργία μαζών οι οποίες είναι ανίκανες να κρίνουν και να δρουν υπέρ του κοινού όπως ξεκάθαρα το ίδιο το πολίτευμά μας στην γενέτειρά του προασπίζεται.

Με τον τρόπο αυτό, το άτομο χάνει τα όνειρά του, δημιουργεί ψεύτικες ανάγκες κι ελπίδες για πράγματα τα οποία στην ουσία του είναι παντελώς άχρηστα. Όσο εξωπραγματικό κι αν φαίνεται, είναι αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας και θα συνεχίσει να συμβαίνει εκτός κι αν εμείς, η επόμενη γενιά, αυτή με που με τη χρήση της τεχνολογίας μπορεί να επιτύχει θαύματα, το σταματήσουμε και σταθούμε εμπόδιο σε αυτό που όλοι εκείνοι που σήμερα μας λένε πως πράττουν διάφορα για το καλό μας –ακόμη κι αν τρώνε λεφτά δικά μας κι εμείς συνεχίζουμε να τους ψηφίζουμε- προωθούν.

Κάτι τέτοιο όμως μπορεί να γίνει εάν και μόνο οργανωθούμε και δράσουμε συλλογικά και όχι εγωιστικά, να αφήσουμε δηλαδή εκείνους που θέλουν να μας μετατρέψουν σε μία μάζα χωρίς σκέψη και κρίση να «προμοτάρουν» ό,τι εκείνοι θέλουν χωρίς εμείς να το ακολουθούμε. Να δημιουργούμε εμείς για εμάς, να ονειρευόμαστε εμείς για εμάς και βέβαια να συνεχίζουμε την ιστορία που πρόγονοί μας μάς άφησαν.

Γιατί, καθώς συμφωνώ με τον Coelho, νικητής θα είναι –στην προκειμένη περίπτωση- εκείνος που θα καταφέρει να δώσει στην κοινωνία αλλά και στον εαυτό του, εκείνος που θα μπορεί να κρίνει και να σκέφτεται αυτόβουλα και χωρίς καθοδήγηση. Και, πιστέψτε με, ο νικητής αυτός – γιατί τίποτα άλλο παρά νικητής δε θα μπορεί να είναι αυτός ο άνθρωπος- δε θα είναι μόνος του. Κι αυτό γιατί η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Κι αν γίνει η αρχή μπορεί να υπάρξει κι η συνέχεια. Εκείνη που κατά κάποιο τρόπο, μπορούμε να θεωρηθούμε και «αναγκασμένοι» να δημιουργήσουμε όσον αφορά στην παιδεία, στην πολιτική, στην κοινωνία, στην οικονομία και σε άλλους τομείς, ως υποχρέωση στην αστείρευτη κληρονομιά που μας άφησαν οι προηγούμενες γενιές. Σ’ εκείνες τις γενιές που τώρα είναι οι άγγελοί μας με τα χοντρά φρύδια και μας καθοδηγούν προς το ορθό. Με τη μεγάλη διαφορά από αυτούς που μας διοικούν σήμερα, πως εκείνοι θέλουν το καλό μας και μόνο.

Όνειρα ενός μικρού παιδιού

Από μικρή είχα τη μανία να σκέφτομαι το μέλλον μου. Πώς το παρόν που ζούσα θα εξελισσόταν και με ποια άτομα θα μπορούσα να μοιραστώ σκέψεις, εμπειρίες, όμορφες στιγμές! Κακιά μου συνήθεια ήταν να αφήνω το παρόν να περνά χωρίς να εκμεταλλεύομαι και την τελευταία ευκαιρία που μου δινόταν για κάτι όμορφο και καλό. Συνήθως αναλωνόμουν στα σχέδια.

Είμαι γενικώς ένα άτομο το οποίο «δένεται» με τα όνειρά του και ενώ δεν το λέω, υποσυνείδητα τα θεωρώ δεδομένα και ενώ προσπαθώ να τα κάνω πραγματικότητα τελικά δε γίνεται τίποτα και κάποιες φορές μπορεί να έχω και το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιθυμητό.

Στο δημοτικό κι έπειτα στο γυμνάσιο έκανα πολλά σχέδια τα οποία σχετίζονταν είτε αποκλειστικά με μένα, είτε με φίλους. Όπως κάθε άνθρωπος σε κάποια φάση της ζωής το, έστρεψα την προσοχή μου σε ένα άτομο με το οποίο ονειρεύτηκα πολλά. Δεν είναι κακό, δε λέω. Αλλά τι γίνεται όταν αυτό το άτομο φύγει από τη ζωή μας εκεί που δεν το περιμένουμε; Τι γίνεται όταν χάνουμε, γενικά, ένα άτομο στο οποίο είχαμε στηρίξει ελπίδες και όνειρα τα οποία ούτε που τολμούσαμε να κάνουμε πριν; Μεγαλώνοντας γνωρίζουμε όλο και πιο πολλά άτομα. Άλλα δε θέλουμε να τα αποχωριστούμε κι άλλα μπορεί και να μη μας είναι ιδιαίτερα συμπαθή. Δεν παύουμε όμως να κάνουμε όνειρα και σχέδια για το πώς θα συνεχίσουμε σε αυτή τη ζωή με τις νέες γνωριμίες μας.

Προσωπικά ονειρευόμουν να ασχοληθώ με τα μαθηματικά ή τη φυσική. Εναλλακτική ήταν οι υπολογιστές. Σε αυτούς τους κλάδους βέβαια υπάρχουν και εναλλακτικές. Για παράδειγμα, ο πολιτικός μηχανικός ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με μαθηματικά κι αυτό είναι κάτι που μ’ αρέσει. Ονειρευόμουν να περάσω στη Θεσσαλονίκη. Ένα συμβάν, κατ’ άλλους αναμενόμενο ωστόσο εγώ δεν μπορούσα να το φανταστώ, άλλαξε τα σχέδιά μου. Ή για να το πω καλύτερα τα ακύρωσε κατά κάποιο τρόπο. Συνεχώς αναρωτιέμαι πλέον: Τώρα ποια είναι τα όνειρά μου και ποιες οι ελπίδες μου; Τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου;

Γενικότερα ήθελα να περάσω σε άλλη πόλη. Τώρα δεν ξέρω τι θέλω. Για κάποιο διάστημα σκεφτόμουν να φύγω στο εξωτερικό για σπουδές. Όταν με ρωτάνε φίλοι ή συγγενείς απαντώ τα ίδια με πριν από ένα χρόνο. Μέσα μου, όμως, δεν έχω ξεκαθαρίσει τι είναι αυτό που θα μου δώσει κι εμένα τη χαρά που ένοιωθα κάποτε.

Είναι νωρίς να παραδίδω τα όπλα, το ξέρω. Όμως μέχρι να καταφέρω να βάλω σε τάξη όλα αυτά που συμβαίνουν… απλά θα περπατώ με τα μάτια κλειστά σε ένα μονοπάτι χαραγμένο. Σ’ ένα μονοπάτι χαραγμένο από μένα κι ένα άτομο που αγάπησα κι εμπιστεύτηκα όσο κανέναν άλλο.

Για μένα όνειρα είναι τα σχέδια που κάνουμε κι ενώ φαίνονται απραγματοποίητα τελικά, κάποιες φορές, τα καταφέρνουμε και μετά τα βλέπουμε και νιώθουμε τόσο μεγάλη χαρά και ευφορία που νιώθουμε πως δεν είναι αυτή η πραγματικότητα, αλλά ένα όνειρο από το οποίο δε θέλουμε να ξυπνήσουμε. Όνειρα είναι τα σχέδια που κάνουμε τους φίλους μας για το μέλλον. Όνειρα είναι τα σχέδια που κάνουμε για την επόμενη μέρα. Αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που δεν τα καταφέρνουμε. Κάτι τέτοιο δεν πρέπει κατά τη γνώμη μου να σταθεί εμπόδιο για να πάψουμε να ονειρευόμαστε. Το δύσκολο κομμάτι είναι να αποδεχόμαστε πως μπορεί να υπάρξει και η δεύτερη περίπτωση και απλά να μην απογοητευόμαστε. Το μέλλον είναι απρόβλεπτο και κάποιες φορές αυτό είναι καλό. Προσωπική μου ευχή είναι κάποια στιγμή να καταφέρω να κάνω όνειρα αλλά να μην απογοητεύομαι άμα εκείνα δεν μπορούν να επιτευχθούν, να είμαι αισιόδοξη για τη ζωή και να συνεχίζω να ονειρεύομαι. Όπως ακριβώς και τα μικρά παιδάκια. Γιατί ας μην το αρνούμαστε όλοι μέσα μας κρύβουμε ένα παιδί

[Ελπίζω να έγινα κατανοητή γιατί ένα μικρό θεματάκι το έχω με την έκθεση :)]