Ο κ.Μπαμπινιώτης ορίζει ως αφέλεια και την έλλειψη κριτικής ικανότητας, την ευπιστία. Θα μπορούσα ίσως να δώσω σε αυτόν τον ορισμό μία προέκταση. Είναι η τάση να τρώμε συνεχώς το κεφάλι μας. Κι αυτό γιατί μπορεί μεν να έχουμε πάρει μία κάποια απόφαση μία φορά και αυτή να έχει μία κάποια κατάληξη. Αν αυτή η κατάληξη, όμως, δεν είναι η επιθυμητή δεν προσπαθούμε συχνά να την αλλάξουμε. Κι αυτό όχι τόσο επειδή δεν επιθυμούμε το καλύτερο για εμάς. Όμως ενστικτωδώς πολλές φορές πιστεύουμε πως τα πράγματα θα καλυτερέψουν. Κάτι σαφώς –επιεικώς- βλακώδες.
Πολλές φορές επίσης τείνουμε να πιστεύουμε πολύ εύκολα όλα όσα οι άλλοι μας λένε. Κι αυτό όχι για συγκεκριμένα θέματα αλλά γενικά. Από την άλλη βέβαια υπάρχουν και φορές που ίσως φτάνουμε στο άλλο άκρο. Εκεί όπου βλέπουμε τα πάντα με καχυποψία. Δε δεχόμαστε ούτε το πιο καλοδιάθετο σχόλιο από όποιον κι αν αυτό προέρχεται. Ίσως, βέβαια, να μην το κάνουμε κι επίτηδες. Είναι φορές που το επιβάλλουν οι καιροί στους οποίους είμαστε αναγκασμένοι να επιβιώσουμε με αποτέλεσμα όλες αυτές τις συμπεριφορές που για κάποιους είναι αυτονόητες ενώ για κάποιους άλλους είναι αδιανόητες.
Όσο όμως κι αν θέλουμε να κοιτάζουμε κάποιες καταστάσεις -που εμείς αναγκάζουμε τον εαυτό μας- με καχυποψία δεν τα καταφέρνουμε. Θα μου πείτε είναι ανάλογα το χαρακτήρα του καθενός. Και θα συμφωνήσω. Όμως δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος πάνω σε αυτόν τον κόσμο που ακόμα και στο άπειρο βάθος του συναισθηματικού του κόσμου να μην έχει το παραμικρό συναίσθημα. Σε ό, τι κι αν αφορά αυτό. Τουλάχιστον από ό, τι έχω καταλάβει από τη μέχρι τώρα ζωή μου.
Αυτό που θέλω από την αρχή αυτού του άρθρου να πω είναι πως υπάρχουν καταστάσεις στις οποίες ελπίζουμε. Είτε για να ξεφύγουμε από άλλες, είτε ότι θα μας προσφέρουν κάτι καινούριο, είτε απλά επειδή θέλουμε η ζωή μας να έχει συνεχώς “suspense”. Κάθε αιτία μπορεί να φαίνεται χαζή σε κάποιους και αυτονόητη σε κάποιους άλλους.
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν μπορούμε ποτέ να προβλέψουμε τι μας επιφυλάσσει η μοίρα. Τουλάχιστον όχι στην ηλικία τη δική μου. Είμαστε ακόμα πολύ μικροί για να μπορούμε να καθορίζουμε τις καταστάσεις. Ίσως και να τις βιάζουμε. Όταν όμως μεγαλώνουμε οι συνθήκες αλλάζουν, το ίδιο κι εμείς και ο τρόπος που σκεφτόμαστε και παίρνουμε την όποια απόφαση αφορά στη ζωή μας. Οι καταστάσεις μπορεί να αλλάζουν όμως εμείς θα έχουμε τη δυνατότητα να παραμείνουμε και να προσαρμοστούμε με τα ίδια δεδομένα εκεί που ήμασταν. Για καλύτερα ή χειρότερα.
Αφέλεια…την ένιωσα ιδιαίτερα αισθητά κατά τη διάρκεια του χρόνου που πέρασε. Και πέρασε δυστυχώς ανεκμετάλλευτος… Ή ίσως όχι και τόσο… ποιοτικά πήρα γνώσεις. Κάτι για το οποίο διψάω και χαίρομαι για αυτό. Γιατρεύτηκα, ίσως ελάχιστα αλλά καλύτερο αυτό από το καθόλου! Επίσης, αυτό που εγώ θεωρώ σημαντικότερο είναι πως ξεκαθάρισα τα άτομα που θέλω να στέκονται δίπλα μου. Έδωσα σημασία στους φίλους μου και τους έβαλα πάνω από τον καθένα και το καθετί αλλά έκανα και το ξεσκαρτάρισμά μου χάρη στη διορατικότητα των ατόμων που έχω δίπλα μου και χάρη στο παραμερισμό των οποιονδήποτε συμπαθειών προς το πρόσωπο συγκεκριμένων ατόμων που τελικά με οδήγησε στο να δω πόσο αφελής υπήρξα όλον αυτόν τον καιρό. Χαίρομαι. Όχι που έχασα μία φίλη. Αλλά που μπήκε στη ζωή μου και ήταν δίπλα μου όταν την χρειάστηκα.
