Από τη στιγμή που ξεκίνησα τα μαθητικά μου χρόνια στο Λύκειο ήξερα πως άρχιζε ο σκληρός αγώνας για την προετοιμασία προκειμένου να περάσω στο επόμενο στάδιο της εκπαίδευσης. Μέχρι και πριν λίγο καιρό θεωρούσα καλό το σύστημα των πανελλαδικών. Και μάλιστα ήμουν υπέρ των πανελλαδικών και στην Β’ Λυκείου. Βέβαια, τι αποτελεσματικότητα μπορεί να έχει ένα σύστημα υιοθετημένο από μία χώρα η οποία έχει διαφορετικό εκπαιδευτικό σύστημα; Εννοώ πως εδώ πέρα μπαίνουμε στη διαδικασία όχι μόνο να δίνουμε πανελλαδικές αλλά και οι γονείς μας πληρώνουν περιουσίες ολόκληρες στα φροντιστήρια χάρη στη «δωρεάν παιδεία» που μας παρέχεται. Τι καλή κυβέρνηση που έχουμε.
Από τη μία ζητείται πλέον εξειδίκευση. Από την άλλη, βάζεις έναν εκπαιδευτικό να διδάξει στα παιδιά και τη νεολαία που αύριο θα διοικεί αυτή τη χώρα. Κι αυτός ο εκπαιδευτικός είτε θα γυρίσει και θα σου πει να πας να τα μάθεις στο φροντιστήριο, είτε δε θα κάνει μάθημα, είτε θα (ψευτο)κάνει μάθημα ενώ εσύ θα τον διορθώνεις όλη την ώρα. Εκείνοι οι οποίοι πραγματικά θα σε βοηθήσουν και θα σου μάθουν κάτι είναι πλέον ελάχιστοι.
Τις προάλλες, λοιπόν, έκανα το μάθημα της «Έκφρασης-Έκθεσης» στο φροντιστήριο και μιλούσαμε για τη «σωστή» δομή της έκθεσης. Και ποιος θα καθορίσει σε μένα ποια είναι η σωστή δομή; Όταν πρωτοξεκίνησα στο γυμνάσιο να γράφω εκθέσεις ιδεών έγραφα τις δικές μου ιδέες (το λέει και η ίδια η προσωνυμία της έκθεσης) και το μόνο που χρειαζόταν ήταν να βάζω τις σκέψεις μου σε μία σειρά.
Στην Α’ λυκείου για να γράψουμε μία τέτοια έκθεση έπρεπε οπωσδήποτε να μας δώσουν το χαρτάκι με τα επιχειρήματα που θα έπρεπε να γράψουμε για να είναι «σωστή» η έκθεσή μας. Κανείς δε μου είπε να τα γράψω ντε και καλά, όμως μου είπαν πως οι εξεταστές αν το δουν αυτό θα σου κόψουν μονάδες, αν δουν το άλλο θα σου κόψουν μονάδες. Κάτι που να το κάνω εγώ στη έκθεσή μου και να μην είναι «λάθος» δε υπάρχει!
Εχθές, λοιπόν, που είχα πάλι μάθημα έκθεσης κάναμε το ΣΩΣΤΟ ΠΛΑΝΟ μιας έκθεσης! Από πού κι ως πού θα μου καθορίσει εμένα κάποιος ποιες είναι οι ιδέες και τα επιχειρήματα εκείνα τα οποία «έχουν το περισσότερο ζουμί»; Γιατί σε κάθε ένα από τα ζητούμενα αντιστοιχούν μόνο τέσσερα επιχειρήματα τα οποία πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα σε όλα όσα ξέρουμε από το φυλλάδιο ή σκεφτόμαστε μόνοι μας.
Και ποιος καθορίζει πλέον το σωστό; Ποιος μπορεί να μου καθορίσει τη σωστή βαθμολόγηση; Ποιος μπορεί να μου καθορίσει τη δική μου άποψη; Γιατί πλέον δεν βαθμολογούνται οι δικές μας εκθέσεις αλλά η ικανότητά μας να αποστηθίζουμε τα επιχειρήματα, να διαλέγουμε τα κυριότερα και να τα αναπτύσσουμε σωστά.
Θεωρώ πως κάθε νεαρός και κάθε νεαρή πρέπει να γνωρίζουν τη γλώσσα τους. Και συγκεκριμένα όσον αφορά στην ελληνική πιστεύω πως οι περισσότεροι, τουλάχιστον, αν όχι όλοι, θέλουν να γνωρίζουν την ιστορία μιας τόσο σπουδαίας γλώσσας, η οποία, όχι μόνο έχει επιβιώσει ανά τους αιώνες, αλλά έχει αναπτυχθεί και με τέτοιο τρόπο που δεν ξεπέφτει σε επίπεδο (δε λέω σε κάθε κανόνα υπάρχουν οι εξαιρέσεις, έτσι κι εδώ). Είμαι περήφανη για τη γλώσσα μου και χαίρομαι που τη μαθαίνω. Δε χαίρομαι όμως για τον τρόπο με τον οποίο μου τη μαθαίνουν. Και οπωσδήποτε για τον τρόπο με τον οποίο με αναγκάζουν να τη χρησιμοποιώ.
Εν κατακλείδι, κατά τη γνώμη μου, οι πανελλαδικές είναι το καλύτερο σύστημα για να μπεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, όχι όμως στην Ελλάδα. Κι αυτό γιατί στη Γαλλία κάνουν όλη τη δουλειά στο σχολείο και δεν είναι μισή μέρα (12 ώρες) τα παιδιά από το σχολείο στο φροντιστήριο. Έχουμε χάσει πλέον το σκοπό για τον οποίο δίνουμε τις εξετάσεις αυτές. καλό, λοιπόν, θα ήταν να κάνουμε μία ανασκόπηση στο όλο θέμα και να το προσαρμόσουμε στις συνθήκες που επικρατούν εδώ κι όχι στη Γαλλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου