Αίγιο, Αίγιο, Αίγιο...

Οι πρώτες διακοπές με μόνη παρέα τη μία κολλητή μου και μία φίλη μας έφτασε…Μετά από ένα κουραστικό διάστημα 5 βδομάδων αμέσως μετά το τέλος των εξετάσεων του σχολείου με θερινά μαθήματα-προετοιμασία για τη δύσκολη χρονιά που έπεται –ουφ μεγάλη πρόταση!- καταφέραμε να κανονίσουμε να πάμε κι εμείς για λίγη ξεκούραση. Και ποιο άλλο φυσικά θα ήταν το πρώτο μέρος που θα πρότεινα; Αίγιο! Η πόλη από την οποία κατάγομαι από μάνα και πατέρα. Πιο παλιά μπορώ να πω δεν ήμουν τόσο κολλημένη αλλά πλέον έχω τρελαθεί. Τόσο που παρ’ όλο που είμαι παιδί της μεγαλούπολης θα μπορούσα να μείνω σε μία μικρότερη πόλη με σχεδόν 30.000 κατοίκους.

Εν πάση περιπτώσει μπορώ να πω ότι είδα μία εντελώς διαφορετική όψη του Αίγιου, το οποίο μέχρι πρότινος απολάμβανα μόνο μέχρι μία πλατεία με τη γιαγιά μου. Δε λέω, καλή η βόλτα αλλά όχι πλέον για μένα. Και δεν είδαμε μόνο το Αίγιο αλλά και την Πάτρα την οποία είχα να επισκεφτώ από μικρό παιδάκι.

Τελικά όσο χαλαρό κι αν σ’ αφήνουν μέσα στην πόλη τίποτα δε συγκρίνεται με τις διακοπές με φίλους! Κάναμε τα μπανάκια μας, κάναμε τη βόλτα μας κι από τη γιαγιά που ήταν στο ένα σπιτάκι κι είδα και την αδυναμία μου! Το πόσο χάρηκα που είχα όλους όσους τρελαινόμουν για την πάρτη τους δίπλα μου δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις! Κι είχα καιρό να περάσω τόσο όμορφα! Περιστασιακά υπάρχουν τέτοιες όμορφες στιγμές αλλά αυτό μόνο, στιγμές. Μαζί τους πέρασα μέρες ολόκληρες αφήνοντας το μυαλό μου να ταξιδέψει όπου και το σώμα μου. Από παραλία σε παραλία κι από κέντρο διασκέδασης σε κέντρο διασκέδασης. Χωρίς να σκέφτομαι περιττά πράγματα που ήξερα πως θα μου χαλούσαν τη διάθεση.

Κι όχι τόσο επειδή είναι αυτά καθαυτά άσχημα αλλά επειδή η ανάμνησή τους προκαλεί έναν πόνο. Έναν πόνο που τις περισσότερες φορές είναι αβάσταχτος! Κι όμως εκείνες ήταν εκεί, δίπλα μου ακριβώς να μου χαμογελάνε και να μου θυμίζουν πόσο σημαντικό είναι το χαμόγελο το δικό τους κι εκείνες οι ίδιες μαζί μου!

Γύρισα στο σπίτι στην Αθήνα κυριολεκτικά ένα μετακινούμενο πτώμα. Έπεσα, κοιμήθηκα, ξεκουράστηκα κι έπειτα την επομένη σηκώθηκα κι άρχισα να αναπολώ στιγμές! Ήθελα τόσο πολύ να μην ξυπνούσα το επόμενο πρωί στο κρεβάτι μου αλλά στο Αίγιο ξέροντας πως οι φίλες μου βρίσκονταν στο διπλανό δωμάτιο.

Όμως κάθε καλό κάποια στιγμή τελειώνει. Έτσι κι αυτό έλαβε το τέλος του. Όχι όμως ένα άσχημο τέλος που δε θες να το θυμάσαι αλλά ένα τόσο αξιομνημόνευτο και αξιοθαύμαστο τέλος! Που ήταν δυστυχώς ή ευτυχώς η αρχή για κάτι σχετικά καινούριο και πολύ δύσκολο…Τις εξετάσεις του Μαΐου.

Οι μπαταρίες φορτίστηκαν τα σώματα πήραν δυνάμεις κι είμαστε πλέον έτοιμες όλες για την επανένταξή μας στο χώρο που δε θα είμαστε για πολύ ακόμα αν παλέψουμε φέτος (εγώ και η κολλητή μου γιατί η άλλη κοπέλα είναι ένα χρόνο μικρότερη)!

Ελπίζω σ’ αυτές τις όμορφες αναμνήσεις κι όσες ακόμα έπονται και μου προκαλούν χαμόγελα! Ευχαριστώ εκείνες που ήταν εκεί, δίπλα μου όταν τις χρειαζόμουν περισσότερο, ακόμα κι αν αυτές δεν το ήξεραν-θυμόντουσαν. Και «πολεμάμε» φέτος για να έχουμε ακόμα περισσότερο καιρό στη διάθεσή μας του χρόνου για παρόμοιες ή κι ακόμα καλύτερες διακοπούλες!