Τι παράξενα όντα που μπορεί να είναι τελικά;! Κάθε φορά δεν μπορείς να έχεις μάθει από την προηγούμενη...Κάθε φορά είναι καινούρια,διαφορετική...Εξάλλου αν ήταν κι όλες ίδιες θα βαριόμασταν.Και τι δηλαδή;Προτιμάμε τον πόνο από τη βαρεμάρα;!
Η ζωή είναι ωραία.Κατέληξα, λοιπόν, σε αυτό το αισιόδοξο -υπερβολικά αισιόδοξο για τα δικά μου δεδομένα- συμπέρασμα μετά από ένα μήνα και διπλής δουλειάς.Και σήμερα κατάλαβα πως όλα γίνονται για να καλύψουν άλλα κενά.Δεν μπορώ την ηρεμία γιατί δε θέλω να σκέφτομαι.Ό,τι με πληγώνει κι ό,τι με γυρνάει πίσω.Δεν μπορώ να πω ακριβώς ότι βαρέθηκα,απλά επιτέλους μου δίνω χώρο.Κάντε το!Είναι απαραίτητο.
Φίλοι;Η ζωή είναι μισή χωρίς αυτούς.Κι αν ζεις ζωή μισή;Αν κανονίζεις σωστά το πρόγραμμά σου,ούτε που το καταλαβαίνεις.Αν κανονίσεις σωστά το πρόγραμμά σου δε ζεις,καν.Κι εκείνοι που δεν είναι καν φίλοι σου αλλά απλά γνωστοί σου,είναι εκείνοι που βρίσκονται στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής σου δίπλα σου.Γιατί άραγε;Πώς επιλέγουμε έτσι τους φίλους μας;Ή είμαι μόνο εγώ;Και γιατί φεύγουν χωρίς εξηγήσεις;
Ένα γιατί κι αυτό κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει.Πολύπλοκες σκέψεις.Πολλές φορές όταν μετατρέπουμε σκέψεις και συναισθήματα σε λέξεις χάνουν την αξία τους,το νόημά τους.Κι όλα αλλάζουν.Γίνονται αστεία,ψεύτικα.Γιατί;Πάλι αναπάντητο.
Μα πώς έγινε έτσι ο κόσμος;Ο ξένος να σε ξέρει καλύτερα από οικογένεια και φίλους.Γλυκά μου γνωστά άτομα συγγνώμη αν το ξεχνώ αλλά σας ευχαριστώ.
Καιρό μετά την τελευταία ανάρτηση με ένα γλυκανάλατο κείμενο.Το βράδυ που δεν έχω φορτωμένο πρόγραμμα σκέφτομαι.Κι η σκέψη οδηγεί αλλού.Αυτή η καρδιά.Πόσα μπορεί να νοιώθει και να θυμάται.Τόσα πολλά.Ποτέ δεν ξεχνά.Ποτέ.Μεγάλη λέξη.
Δεν έχω ξεχάσει.Απλά μάλλον κουράστηκα να πονάω και πάτησα την "Παύση" έτσι να δώσω κι εγώ ένα κάτι σε μένα.Εγωιστικό;Όπως το πάρει κανείς.Και ποιος μπορεί να κρίνει τον άλλον για τα συναισθήματα;Τα βιώματα;Πώς;
Φίλοι,Αγάπη,Έρωτας,Ενθουσιασμός.Σα μικρά παιδιά ευτυχισμένα στο λιβάδι με τα λουλούδια.Μύρισέ τα.Μοσχοβολάνε.Έτσι να απολαμβάνεις τη ζωή πάντα.
Η ζωή είναι ωραία.Κατέληξα, λοιπόν, σε αυτό το αισιόδοξο -υπερβολικά αισιόδοξο για τα δικά μου δεδομένα- συμπέρασμα μετά από ένα μήνα και διπλής δουλειάς.Και σήμερα κατάλαβα πως όλα γίνονται για να καλύψουν άλλα κενά.Δεν μπορώ την ηρεμία γιατί δε θέλω να σκέφτομαι.Ό,τι με πληγώνει κι ό,τι με γυρνάει πίσω.Δεν μπορώ να πω ακριβώς ότι βαρέθηκα,απλά επιτέλους μου δίνω χώρο.Κάντε το!Είναι απαραίτητο.
Φίλοι;Η ζωή είναι μισή χωρίς αυτούς.Κι αν ζεις ζωή μισή;Αν κανονίζεις σωστά το πρόγραμμά σου,ούτε που το καταλαβαίνεις.Αν κανονίσεις σωστά το πρόγραμμά σου δε ζεις,καν.Κι εκείνοι που δεν είναι καν φίλοι σου αλλά απλά γνωστοί σου,είναι εκείνοι που βρίσκονται στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής σου δίπλα σου.Γιατί άραγε;Πώς επιλέγουμε έτσι τους φίλους μας;Ή είμαι μόνο εγώ;Και γιατί φεύγουν χωρίς εξηγήσεις;
Ένα γιατί κι αυτό κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει.Πολύπλοκες σκέψεις.Πολλές φορές όταν μετατρέπουμε σκέψεις και συναισθήματα σε λέξεις χάνουν την αξία τους,το νόημά τους.Κι όλα αλλάζουν.Γίνονται αστεία,ψεύτικα.Γιατί;Πάλι αναπάντητο.
Μα πώς έγινε έτσι ο κόσμος;Ο ξένος να σε ξέρει καλύτερα από οικογένεια και φίλους.Γλυκά μου γνωστά άτομα συγγνώμη αν το ξεχνώ αλλά σας ευχαριστώ.
Καιρό μετά την τελευταία ανάρτηση με ένα γλυκανάλατο κείμενο.Το βράδυ που δεν έχω φορτωμένο πρόγραμμα σκέφτομαι.Κι η σκέψη οδηγεί αλλού.Αυτή η καρδιά.Πόσα μπορεί να νοιώθει και να θυμάται.Τόσα πολλά.Ποτέ δεν ξεχνά.Ποτέ.Μεγάλη λέξη.
Δεν έχω ξεχάσει.Απλά μάλλον κουράστηκα να πονάω και πάτησα την "Παύση" έτσι να δώσω κι εγώ ένα κάτι σε μένα.Εγωιστικό;Όπως το πάρει κανείς.Και ποιος μπορεί να κρίνει τον άλλον για τα συναισθήματα;Τα βιώματα;Πώς;
Φίλοι,Αγάπη,Έρωτας,Ενθουσιασμός.Σα μικρά παιδιά ευτυχισμένα στο λιβάδι με τα λουλούδια.Μύρισέ τα.Μοσχοβολάνε.Έτσι να απολαμβάνεις τη ζωή πάντα.
