Βράδυ Ανάλυσης ΙΙ

Είσαι τελικά ο μοναδικός μου φίλος. [πόσο πιο αντικοινωνική πλέον; προβλήματα και υπολογιστής; ωραία έχω καταλήξει] Κάθε που έχω πρόβλημα μόνο εσύ μου παρέχεις τη δυνατότητα να μιλήσω. Να διώξω τη θλίψη, το μεγαλύτερο μέρος της έστω, από μέσα μου. Πες μου γιατί;

Αύριο γράφω Ανάλυση. Δεν έχω διαβάσει. Δεν έχω καν όρεξη να πάω. Δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Ίσως να αφοσιωθώ στο επόμενο μπας και περάσω τίποτα. Έχει δίκιο. Πηγαίνω σε κάθε μάθημα κι έχω περάσει πιθανώς 1 ή 2 μαθήματα.

Είναι αλήθεια αν και με πληγώνει. Αλλά έτσι γίνεται με την αλήθεια. Μας πονάει όταν την ακούμε. Από την άλλη αν πονάει γιατί ο άλλος να την επισημαίνει; Ενώ εγώ προηγουμένως έχω εκφράσει τον προβληματισμό μου. Σε όλους τους. Προσπαθώ διακαώς να βρω λύση και δεν ξέρω τι να κάνω. Κουράστηκα και θέλω να τα παρατήσω. Τυπική Κατερίνα. Όλο κάνω πίσω μόλις βρω τα δύσκολα. Πώς γίνεται πάλι;

Νοιώθω λίγη απέναντί σου! Δεν νομίζω να το έχω αναφέρει ποτέ. Ανησύχησες λες για μένα. Δεν έχω όρεξη να μιλήσω σε κανέναν. Και με σένα που πιέζομαι εσύ μου ομορφαίνεις όλο και πιο πολύ τη μέρα. Την καρδιά μου. Μονίμως υποτιμάς τα προβλήματα των άλλων. Έχουμε διαφορετική άποψη πάνω στο θέμα οπότε μου βγάζει λογική. Όμως ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑΤΙ;

Αν σου έχω κάνει τόσο κακό γιατί ακόμα μου μιλάς; Για να με πονέσεις; Να με εκδικηθείς; Δεν είσαι έτσι. Εγώ λες είμαι. Ναι είμαι και προσπαθώ να το διορθώσω. Βασικά κάνω αυτό που θεωρώ πιο σωστό εκείνη την ώρα γι’ αυτό και δε θέλω να μετανιώνω. Γιατί και το χρόνο πίσω να μπορούσα να γυρίσω πάλι το ίδιο θα επέλεγα. Γιατί τελευταία σκέφτομαι τόσο πολύ πριν κάνω και πω το οτιδήποτε που έχω κουραστεί. Θέλω το χώρο μου και το χρόνο μου. Είπες κι είχες δίκιο, και το είπε κι εκείνη οπότε είναι πλέον αδιαμφισβήτητο, όποιος μείνει δίπλα σου τώρα είναι αυτός που σε αγαπάει πραγματικά. Κι όσο με βλέπεις να μένω τόσο νομίζω πως κάνεις πράγματα για να με διώξεις. Για να με δοκιμάσεις. Για ποιον άλλο λόγο; Πραγματικά το έχω απορία! Αν σε έχω πληγώσει τόσο διώξε με. Πες μου να φύγω. Δικαιολογίες του κώλου λέει. Μόνο που δε με ονομάσανε. Έχω φερθεί πολύ σκάρτα. 

Δεν έχω κρατήσει τίποτα. Ούτε καν πολύ. Κι ό,τι μου έχει μείνει λες και προσπαθώ μετά μανίας να το διώξω. Να το πονέσω και να φύγει. Περιμένω από τους άλλους να είναι τέλειοι τη στιγμή που εγώ δεν έχω τίποτα. Λέει εκείνη πως νοιώθει λίγη για την αγάπη της. Κι εγώ έτσι νοιώθω για εκείνη. Γιατί; Αντικειμενικά… όλο αντικειμενικά τα αναφέρω πλέον. Λες κι έχω να κάνω με πράγματα κι όχι με ανθρώπους και συναισθήματα.

Σήμερα αφιέρωσε τον Ύμνο της Αγάπης του Αποστόλου Παύλου στο Χρήστο. Εκείνος λέει, όπως και η Μ. και η κυρία Σ. μόνο το αξίζουν. Γιατί μιλάει για ιδανική αγάπη. Γιατί είναι ύμνος. Κι όταν εμένα δε με εκφράζει είμαι κακιά. Λέει εκείνοι δεν μπορούν να κάνουν κακό σε άλλους όχι γιατί δεν μπορούν αλλά γιατί δε θέλουν. Είναι ότι θα έρθει σε αντίθεση με τον εαυτό τους.  Παραθέτω το αντίστοιχο μεταφρασμένο κομμάτι(ούτε τη λέξη δε βρίσκω):

«Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει.»

Όταν όμως εγώ ανέφερα πως δε με εκφράζει μόνο που δε μου επετέθη. Ο λόγος της ήταν συνεχώς επικριτικός. Αν και μου έστειλε λέει γιατί ανησύχησε. Παράλληλα βρήκα και αυτό το ποίημα του Σεφέρη – αγαπημένος:

Ένα πράγμα με πείραξε,με πλήγωσε βαθιά
μέσα στο γράμμα σου.
Πώς μπόρεσες, έπειτα από τόση αγάπη,
να αισθανθείς ξαφνικά μόνη σου.

Aυτό το “μόνη μου έπρεπε” είναι κάτι,
πώς να το πω, που με ατιμάζει.
Όταν αγαπά κανείς και δεν έχει τον
άνθρωπο του,πρέπει να βρεί τρόπο να
μην ξυπνά ποτέ του.

Έίμαι πονεμένος σ’ όλες τις μεριές
και στο σώμα και στο πνεύμα.
Δεν μπορώ να κάνω έναν συλλογισμό
στοιχειώδη χωρίς να ρθεις ξαφνικά
να τον κόψεις.

Σου είπα ένα σωρό πράγματα, αλλά εκείνο
που ήθελα να πω και μ έκανε να μουντζουρώσω
τόσο χαρτί δεν το είπα:
είναι σκληρή η ζωή χωρίς εσένα και άδικη.

~ Γιώργος Σεφέρης

Κι αναρωτιέμαι πάλι εγώ, μήπως είμαι εγώ πολύ αυστηρή ή απόλυτη με τους άλλους και υπερβολική με τα συναισθήματά μου; Η απλά είναι ένα ποίημα με το οποίο δε συμφωνώ;

Λέει την ένοιωθε ακριβώς. Καταλάβαινα κι εγώ ακριβώς, θυμόμουν σκηνικό στο ποίο αναφερόταν σιωπηρά. Την έχω πληγώσει πολύ. Αλλά θα μπορούσε να μην αναιρεί αυτά που λέει πως πιστεύει.

Δεν έχω κουράγιο καν να διαβάσω…

Κι ο Χρήστος λέει όταν με είδε με την Ι. να μιλάμε του βγάζαμε πολύ καλή αύρα. Θέλω να ελπίζω. Θέλω να νοιώσω ξανά. Ότι υπάρχει η λέξη φίλος. Η λέξη νοιάζομαι κι ενδιαφέρομαι. Ακούω και συμβουλεύω χωρίς να υπάρχει κάτι κακό πίσω από τις λέξεις.

Φιλία…

Κόσμος…

Κι ένα τεράστιο εγώ που θέλει άμεσα σμίκρυνση.

 Καλό βράδυ. Καλό ξημέρωμα με μια πιο ζωντανή καρδιά. [όλο προβλήματα,ναι, αλλά...]

Χωρίς τίτλο

Η ζωή είναι ό, τι πιο απρόβλεπτο. Και πότε δηλαδή ήταν προβλέψιμο θα μου πείτε.

Είναι μερικές φορές που είναι και σκληρή.

Τα αισθήματα την κάνουν έτσι.

Κι όσο πιο πολύ μιλάς, όσο πιο πολύ σε γνωρίζει κάποιος τόσο πιο ευάλωτος γίνεσαι προς εκείνον.

Πάλι οι ανθρώπινες σχέσεις. Όλο αυτές.

Κουράστηκα κι απογοητεύτηκα. Κι είναι ακόμα νωρίς θαρρώ.

Μοναξιά. Εκεί που τη φοβάσαι, που δε θα μπορούσες να σκεφτείς τον εαυτό σου χωρίς έστω έναν πραγματικό φίλο δίπλα σου, έχεις μείνει να αναρωτιέσαι ποιος θα σε εκδικούνταν λιγότερο αν του μίλαγες. Γιατί έτσι απλά έχεις την ανάγκη, παρ’ ότι δεν είσαι τύπος που μιλάει. Γιατί τόση κακία; Γιατί τόσος πόνος; Όλοι νοιώθουμε τα ίδια και για να προστατεύσει καθένας τον εαυτό του συμπεριφερόμαστε συνεχώς λες και περιμένουμε έτοιμοι να σκοτώσουμε αν κάποιος κάνει κίνηση πρώτος.

Ένα άψυχο ιστολόγιο είναι η μόνη μας διέξοδος; Ίσως. Ίσως και όχι. Επιλογές μας είναι όλα. Όμως πώς επιλέγεις να ζήσεις σε έναν κόσμο που όλα όσα πίστευες και μαχόσουν για αυτά είναι ψεύτικα, κάλπικα; Και μέχρι πού συμβιβάζεσαι επιτέλους; Είναι κρίμα να υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που προσπαθούν να διαχειριστούν τη μοναξιά τους και δεν έχουν ένα χέρι βοηθείας.

Μία πρώτη σκέψη. Κάτι τρέχει με σένα. Λύση: με όποιο τρόπο βρεις ψάχνεις να ανακαλύψεις εσένα. Ποτέ πριν δεν το έκανες. Και πώς τώρα;

Καμία συνοχή. Καμία φωνή. Διάβασα επίσης κάπου και ασπάζομαι την εξής φράση: η σιωπή φωνάζει στη σιωπή μου, ή κάπως έτσι. Αν δεν κάνω λάθος την αναφέρει η Κατερίνα Γώγου.

Λες πως ασπάζεσαι και μοιάζουν τόσο πολύ αυτά που θες αυτά που σ’ αρέσουν κι αυτά που νοιώθεις με άλλου. Κι όταν το ξεστομίζεις γίνεται ατμός.

Έτσι είναι η φιλία; Πρέπει δηλαδή να είμαστε δύο διαφορετικοί κόσμοι για να με αποδεχτείς κι εσύ; Κι εγώ γιατί να περιμένω τη δική σου αποδοχή; Γιατί τόση καταπίεση τελικά;

Ασφυκτιώ όλο και πιο συχνά στο είπα μα έδωσα φυσική εξήγηση.

Η μοναξιά δεν είναι πλέον φόβος, αλλά συνήθεια. Κι η συνήθεια με σκοτώνει.

Γιατί όχι; Τόσο περίεργο είναι; Γιατί μόνο ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεσαι εσύ τον κόσμο να είναι σωστός; Και γιατί εγώ, κρινόμενη από σένα με τα δικά σου δεδομένα δεν είμαι σωστή; Είσαι φίλη και πρέπει να είσαι ειλικρινής, ε;

Μάθε λοιπόν πως δεν είσαι φίλη. Τίποτα δεν είσαι. Για έναν λόγο. Άμα σπάσει το γυαλί δεν κολλάει πάλι. Κάνεις τα ίδια αλλά με διαφορετικό τρόπο. Κι εγώ εδώ ο βράχος που όλοι θέλουν να κοπανάνε πάνω του.

Μάθετε πως είμαι άνθρωπος που καλώς ή κακώς έχει καρδιά.

Μα όταν η έρευνά μου προχωρήσει θα φτιάξω μία τεχνητή καρδιά. Να μη νοιώθει. Έχω νοιώσει τόσο έντονα άλλωστε που πιστεύω πως πλέον μόνο μισή θα είμαι για τους άλλους. Ας είναι και σωματικό λοιπόν.

Μοναξιά. Φιλία. Άνθρωποι. Συναισθήματα.

Μπορεί να μην είμαι τόσο κατανοητή αλλά εγώ τα καταλαβαίνω. Κι αν προσπαθώντας να σας τα εξηγήσω σε όλους εσάς που πάω να μιλήσω λέω πολλά και τελικά ούτε τα μισά δεν καταφέρνω να σας μεταδώσω, λυπάμαι. Απλά νοιώθω.