Ο νικητής είναι μόνος!;

«Ναι, νίκησε. Όμως ο νικητής δεν είναι μόνος. Οι εφιάλτες του τελείωσαν, ένας άγγελος με χοντρά φρύδια τον προσέχει και θα του δείξει το δρόμο που πρέπει να πάρει από δω και μπρος.»

Paulo Coelho, Ο νικητής είναι μόνος

Σε όλο του το βιβλίο ο Paulo Coelho διηγείται την ιστορία ενός πλούσιου επιχειρηματία ο οποίος παρ’ ότι έχει χρήματα και δόξα προσπαθεί να στείλει μηνύματα στην πρώην γυναίκα του ώστε εκείνη να επιστρέψει σε αυτόν. Παράλληλα υπάρχουν και οι ιστορίες άλλων ανθρώπων οι οποίοι προσπαθούν να κατακτήσουν τη δόξα καταρρίπτοντας κάθε ιδανικό, αφήνοντας τα όνειρά τους να χειραγωγηθούν.

Σήμερα, ζούμε σε μία κοινωνία στην οποία προβάλλονται συνεχώς πρότυπα τα οποία είναι αποκλειστικά και μόνο δημοφιλή. Ποιον άλλωστε θα ενδιέφερε η ιστορία ενός αγνώστου; Δεν έχει «ζουμί» η υπόθεση ακόμη κι αν περιέχει ξεμαλλιάσματα ή ξεκατινιάσματα. Αυτή η ίδια κοινωνία στην οποία θα κληθούμε αύριο μεθαύριο να ψηφίζουμε και να ενημερωνόμαστε ως ενεργοί πολίτες, την οποία θα πρέπει να διοικήσουμε, μας παρακινεί να χειραγωγούμε τα όνειρά μας προκειμένου να επιτυγχάνουμε το στόχο που οι άλλοι έχουν θέσει για μας.

Όλα ,όμως, έχουν κάποιο λόγο για τον οποίο συμβαίνουν. Έτσι, λοιπόν, κι αυτή η καθοδήγηση οδηγεί στην «τύφλωση» του πολίτη και κατ’ επέκταση στη δημιουργία μαζών οι οποίες είναι ανίκανες να κρίνουν και να δρουν υπέρ του κοινού όπως ξεκάθαρα το ίδιο το πολίτευμά μας στην γενέτειρά του προασπίζεται.

Με τον τρόπο αυτό, το άτομο χάνει τα όνειρά του, δημιουργεί ψεύτικες ανάγκες κι ελπίδες για πράγματα τα οποία στην ουσία του είναι παντελώς άχρηστα. Όσο εξωπραγματικό κι αν φαίνεται, είναι αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας και θα συνεχίσει να συμβαίνει εκτός κι αν εμείς, η επόμενη γενιά, αυτή με που με τη χρήση της τεχνολογίας μπορεί να επιτύχει θαύματα, το σταματήσουμε και σταθούμε εμπόδιο σε αυτό που όλοι εκείνοι που σήμερα μας λένε πως πράττουν διάφορα για το καλό μας –ακόμη κι αν τρώνε λεφτά δικά μας κι εμείς συνεχίζουμε να τους ψηφίζουμε- προωθούν.

Κάτι τέτοιο όμως μπορεί να γίνει εάν και μόνο οργανωθούμε και δράσουμε συλλογικά και όχι εγωιστικά, να αφήσουμε δηλαδή εκείνους που θέλουν να μας μετατρέψουν σε μία μάζα χωρίς σκέψη και κρίση να «προμοτάρουν» ό,τι εκείνοι θέλουν χωρίς εμείς να το ακολουθούμε. Να δημιουργούμε εμείς για εμάς, να ονειρευόμαστε εμείς για εμάς και βέβαια να συνεχίζουμε την ιστορία που πρόγονοί μας μάς άφησαν.

Γιατί, καθώς συμφωνώ με τον Coelho, νικητής θα είναι –στην προκειμένη περίπτωση- εκείνος που θα καταφέρει να δώσει στην κοινωνία αλλά και στον εαυτό του, εκείνος που θα μπορεί να κρίνει και να σκέφτεται αυτόβουλα και χωρίς καθοδήγηση. Και, πιστέψτε με, ο νικητής αυτός – γιατί τίποτα άλλο παρά νικητής δε θα μπορεί να είναι αυτός ο άνθρωπος- δε θα είναι μόνος του. Κι αυτό γιατί η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Κι αν γίνει η αρχή μπορεί να υπάρξει κι η συνέχεια. Εκείνη που κατά κάποιο τρόπο, μπορούμε να θεωρηθούμε και «αναγκασμένοι» να δημιουργήσουμε όσον αφορά στην παιδεία, στην πολιτική, στην κοινωνία, στην οικονομία και σε άλλους τομείς, ως υποχρέωση στην αστείρευτη κληρονομιά που μας άφησαν οι προηγούμενες γενιές. Σ’ εκείνες τις γενιές που τώρα είναι οι άγγελοί μας με τα χοντρά φρύδια και μας καθοδηγούν προς το ορθό. Με τη μεγάλη διαφορά από αυτούς που μας διοικούν σήμερα, πως εκείνοι θέλουν το καλό μας και μόνο.