Από μικρή είχα τη μανία να σκέφτομαι το μέλλον μου. Πώς το παρόν που ζούσα θα εξελισσόταν και με ποια άτομα θα μπορούσα να μοιραστώ σκέψεις, εμπειρίες, όμορφες στιγμές! Κακιά μου συνήθεια ήταν να αφήνω το παρόν να περνά χωρίς να εκμεταλλεύομαι και την τελευταία ευκαιρία που μου δινόταν για κάτι όμορφο και καλό. Συνήθως αναλωνόμουν στα σχέδια.
Είμαι γενικώς ένα άτομο το οποίο «δένεται» με τα όνειρά του και ενώ δεν το λέω, υποσυνείδητα τα θεωρώ δεδομένα και ενώ προσπαθώ να τα κάνω πραγματικότητα τελικά δε γίνεται τίποτα και κάποιες φορές μπορεί να έχω και το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιθυμητό.
Στο δημοτικό κι έπειτα στο γυμνάσιο έκανα πολλά σχέδια τα οποία σχετίζονταν είτε αποκλειστικά με μένα, είτε με φίλους. Όπως κάθε άνθρωπος σε κάποια φάση της ζωής το, έστρεψα την προσοχή μου σε ένα άτομο με το οποίο ονειρεύτηκα πολλά. Δεν είναι κακό, δε λέω. Αλλά τι γίνεται όταν αυτό το άτομο φύγει από τη ζωή μας εκεί που δεν το περιμένουμε; Τι γίνεται όταν χάνουμε, γενικά, ένα άτομο στο οποίο είχαμε στηρίξει ελπίδες και όνειρα τα οποία ούτε που τολμούσαμε να κάνουμε πριν; Μεγαλώνοντας γνωρίζουμε όλο και πιο πολλά άτομα. Άλλα δε θέλουμε να τα αποχωριστούμε κι άλλα μπορεί και να μη μας είναι ιδιαίτερα συμπαθή. Δεν παύουμε όμως να κάνουμε όνειρα και σχέδια για το πώς θα συνεχίσουμε σε αυτή τη ζωή με τις νέες γνωριμίες μας.
Προσωπικά ονειρευόμουν να ασχοληθώ με τα μαθηματικά ή τη φυσική. Εναλλακτική ήταν οι υπολογιστές. Σε αυτούς τους κλάδους βέβαια υπάρχουν και εναλλακτικές. Για παράδειγμα, ο πολιτικός μηχανικός ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με μαθηματικά κι αυτό είναι κάτι που μ’ αρέσει. Ονειρευόμουν να περάσω στη Θεσσαλονίκη. Ένα συμβάν, κατ’ άλλους αναμενόμενο ωστόσο εγώ δεν μπορούσα να το φανταστώ, άλλαξε τα σχέδιά μου. Ή για να το πω καλύτερα τα ακύρωσε κατά κάποιο τρόπο. Συνεχώς αναρωτιέμαι πλέον: Τώρα ποια είναι τα όνειρά μου και ποιες οι ελπίδες μου; Τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου;
Γενικότερα ήθελα να περάσω σε άλλη πόλη. Τώρα δεν ξέρω τι θέλω. Για κάποιο διάστημα σκεφτόμουν να φύγω στο εξωτερικό για σπουδές. Όταν με ρωτάνε φίλοι ή συγγενείς απαντώ τα ίδια με πριν από ένα χρόνο. Μέσα μου, όμως, δεν έχω ξεκαθαρίσει τι είναι αυτό που θα μου δώσει κι εμένα τη χαρά που ένοιωθα κάποτε.
Είναι νωρίς να παραδίδω τα όπλα, το ξέρω. Όμως μέχρι να καταφέρω να βάλω σε τάξη όλα αυτά που συμβαίνουν… απλά θα περπατώ με τα μάτια κλειστά σε ένα μονοπάτι χαραγμένο. Σ’ ένα μονοπάτι χαραγμένο από μένα κι ένα άτομο που αγάπησα κι εμπιστεύτηκα όσο κανέναν άλλο.
Για μένα όνειρα είναι τα σχέδια που κάνουμε κι ενώ φαίνονται απραγματοποίητα τελικά, κάποιες φορές, τα καταφέρνουμε και μετά τα βλέπουμε και νιώθουμε τόσο μεγάλη χαρά και ευφορία που νιώθουμε πως δεν είναι αυτή η πραγματικότητα, αλλά ένα όνειρο από το οποίο δε θέλουμε να ξυπνήσουμε. Όνειρα είναι τα σχέδια που κάνουμε τους φίλους μας για το μέλλον. Όνειρα είναι τα σχέδια που κάνουμε για την επόμενη μέρα. Αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που δεν τα καταφέρνουμε. Κάτι τέτοιο δεν πρέπει κατά τη γνώμη μου να σταθεί εμπόδιο για να πάψουμε να ονειρευόμαστε. Το δύσκολο κομμάτι είναι να αποδεχόμαστε πως μπορεί να υπάρξει και η δεύτερη περίπτωση και απλά να μην απογοητευόμαστε. Το μέλλον είναι απρόβλεπτο και κάποιες φορές αυτό είναι καλό. Προσωπική μου ευχή είναι κάποια στιγμή να καταφέρω να κάνω όνειρα αλλά να μην απογοητεύομαι άμα εκείνα δεν μπορούν να επιτευχθούν, να είμαι αισιόδοξη για τη ζωή και να συνεχίζω να ονειρεύομαι. Όπως ακριβώς και τα μικρά παιδάκια. Γιατί ας μην το αρνούμαστε όλοι μέσα μας κρύβουμε ένα παιδί
[Ελπίζω να έγινα κατανοητή γιατί ένα μικρό θεματάκι το έχω με την έκθεση :)]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου