Χωρίς τίτλο

Η ζωή είναι ό, τι πιο απρόβλεπτο. Και πότε δηλαδή ήταν προβλέψιμο θα μου πείτε.

Είναι μερικές φορές που είναι και σκληρή.

Τα αισθήματα την κάνουν έτσι.

Κι όσο πιο πολύ μιλάς, όσο πιο πολύ σε γνωρίζει κάποιος τόσο πιο ευάλωτος γίνεσαι προς εκείνον.

Πάλι οι ανθρώπινες σχέσεις. Όλο αυτές.

Κουράστηκα κι απογοητεύτηκα. Κι είναι ακόμα νωρίς θαρρώ.

Μοναξιά. Εκεί που τη φοβάσαι, που δε θα μπορούσες να σκεφτείς τον εαυτό σου χωρίς έστω έναν πραγματικό φίλο δίπλα σου, έχεις μείνει να αναρωτιέσαι ποιος θα σε εκδικούνταν λιγότερο αν του μίλαγες. Γιατί έτσι απλά έχεις την ανάγκη, παρ’ ότι δεν είσαι τύπος που μιλάει. Γιατί τόση κακία; Γιατί τόσος πόνος; Όλοι νοιώθουμε τα ίδια και για να προστατεύσει καθένας τον εαυτό του συμπεριφερόμαστε συνεχώς λες και περιμένουμε έτοιμοι να σκοτώσουμε αν κάποιος κάνει κίνηση πρώτος.

Ένα άψυχο ιστολόγιο είναι η μόνη μας διέξοδος; Ίσως. Ίσως και όχι. Επιλογές μας είναι όλα. Όμως πώς επιλέγεις να ζήσεις σε έναν κόσμο που όλα όσα πίστευες και μαχόσουν για αυτά είναι ψεύτικα, κάλπικα; Και μέχρι πού συμβιβάζεσαι επιτέλους; Είναι κρίμα να υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που προσπαθούν να διαχειριστούν τη μοναξιά τους και δεν έχουν ένα χέρι βοηθείας.

Μία πρώτη σκέψη. Κάτι τρέχει με σένα. Λύση: με όποιο τρόπο βρεις ψάχνεις να ανακαλύψεις εσένα. Ποτέ πριν δεν το έκανες. Και πώς τώρα;

Καμία συνοχή. Καμία φωνή. Διάβασα επίσης κάπου και ασπάζομαι την εξής φράση: η σιωπή φωνάζει στη σιωπή μου, ή κάπως έτσι. Αν δεν κάνω λάθος την αναφέρει η Κατερίνα Γώγου.

Λες πως ασπάζεσαι και μοιάζουν τόσο πολύ αυτά που θες αυτά που σ’ αρέσουν κι αυτά που νοιώθεις με άλλου. Κι όταν το ξεστομίζεις γίνεται ατμός.

Έτσι είναι η φιλία; Πρέπει δηλαδή να είμαστε δύο διαφορετικοί κόσμοι για να με αποδεχτείς κι εσύ; Κι εγώ γιατί να περιμένω τη δική σου αποδοχή; Γιατί τόση καταπίεση τελικά;

Ασφυκτιώ όλο και πιο συχνά στο είπα μα έδωσα φυσική εξήγηση.

Η μοναξιά δεν είναι πλέον φόβος, αλλά συνήθεια. Κι η συνήθεια με σκοτώνει.

Γιατί όχι; Τόσο περίεργο είναι; Γιατί μόνο ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεσαι εσύ τον κόσμο να είναι σωστός; Και γιατί εγώ, κρινόμενη από σένα με τα δικά σου δεδομένα δεν είμαι σωστή; Είσαι φίλη και πρέπει να είσαι ειλικρινής, ε;

Μάθε λοιπόν πως δεν είσαι φίλη. Τίποτα δεν είσαι. Για έναν λόγο. Άμα σπάσει το γυαλί δεν κολλάει πάλι. Κάνεις τα ίδια αλλά με διαφορετικό τρόπο. Κι εγώ εδώ ο βράχος που όλοι θέλουν να κοπανάνε πάνω του.

Μάθετε πως είμαι άνθρωπος που καλώς ή κακώς έχει καρδιά.

Μα όταν η έρευνά μου προχωρήσει θα φτιάξω μία τεχνητή καρδιά. Να μη νοιώθει. Έχω νοιώσει τόσο έντονα άλλωστε που πιστεύω πως πλέον μόνο μισή θα είμαι για τους άλλους. Ας είναι και σωματικό λοιπόν.

Μοναξιά. Φιλία. Άνθρωποι. Συναισθήματα.

Μπορεί να μην είμαι τόσο κατανοητή αλλά εγώ τα καταλαβαίνω. Κι αν προσπαθώντας να σας τα εξηγήσω σε όλους εσάς που πάω να μιλήσω λέω πολλά και τελικά ούτε τα μισά δεν καταφέρνω να σας μεταδώσω, λυπάμαι. Απλά νοιώθω.